Na sprzedawcy ciąży szczególny rodzaj odpowiedzialności wobec kupującego. Jest to odpowiedzialność za jakość i stan prawny sprzedanej rzeczy. Kodeks cywilny nazywa ją rękojmią za wady fizyczne i prawne rzeczy.

Odpowiedzialność z tytułu rękojmi jest instytucją ustawową, stanowiącą automatyczną konsekwencję umowy sprzedaży, jeżeli strony nie umieściły w umowie specjalnych postanowień. Stronom bowiem wolno w umowie odpowiedzialność z tytułu rękojmi, przewidzianą w art. 556-576 k.c., wyłączyć, ograniczyć lub rozszerzyć. Jednakże ich swoboda napotyka w tej mierze na ograniczenia ustawowe. W szczególności niedopuszczalne jest ograniczenie lub wyłączenie odpowiedzialności z tytułu rękojmi w umowach z udziałem konsumentów, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Nieważne jest również wyłączenie lub ograniczenie rękojmi, gdy sprzedawca podstępnie zataił wadę rzeczy.

Dowodem nazywamy każdy środek, który pozwala na przekonanie się o istnieniu lub nieistnieniu oznaczonych faktów. W procesie cywilnym strony są zobowiązane wskazać dowody potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Nie wymagają dowodu: fakty powszechnie znane, fakty znane sądowi urzędowo oraz fakty przyznane przez stronę przeciwną. Do środków dowodowych w procesie cywilnym zaliczamy: 1) dokumenty,

Do zdarzeń prawnych, które odgrywają w prawie cywilnym szczególną rolę, należą czynności prawne Czynność prawna to taka czynność osoby fizycznej lub prawnej, która zmierza do ustanowienia, zmiany lub zniesienia stosunku cywilno-prawnego przez złożenie odpowiedniego oświadczenia woli.

Istotną cechą czynności prawnych jest celowe ciążenie osoby fizycznej lub prawnej do wywołania pożądanych skutków prawnych, co różni ją od wielu innych zdarzeń prawnych, na przykład czynów niedozwolonych, które wywołują skutki prawne niezależnie od woli osób i są konsekwencją naruszenia prawa.

Podstawą odpowiedzialności za szkodę może być umowa, w której jedna ze stron przyjmuje na siebie obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej drugiej stronie przez określone zdarzenia. Taką umową jest umowa ubezpieczenia (ubezpieczenie typu casco, ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków, odpowiedzialności cywilnej, pożaru itd.). Najczęściej jednak podstawę odpowiedzialności za szkodę stanowi ustawa, która łączy obowiązek naprawienia szkody z rozmaitymi zdarzeniami, a przede wszystkim z czynami niedozwolonymi (odpowiedzialność deliktowa – art. 415 i nast. k.c.) i z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umów (odpowiedzialność kontraktowa – art. 471 i nast. k.c.).

Użytkowanie wieczyste odgrywa dużą rolę jako forma wykorzystywania gruntów należących do Skarbu Państwa oraz gmin i ich związków, zwłaszcza na cele związane z budownictwem mieszkaniowym. Należy ono do praw rzeczowych i jak wszystkie prawa rzeczowe jest prawem podmiotowym bezwzględnym. Z punktu widzenia praktycznych uprawnień użytkownika, a zwłaszcza zakresu, w którym może on rozporządzać rzeczą, użytkowanie wieczyste jest zbliżone do prawa własności .

Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia tylko w przypadkach wyraźnie wyliczonych w ustawie (art. 52 i 53 k.p.), zarówno zawinionych, jak i nie zawinionych przez pracownika. Do przypadków zawinionych przez pracownika należy:

– ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków praco-wniczych (na przykład zakłócenie spokoju i porządku w miejscu pracy, stawienie się do pracy w stanie nietrzeźwym lub picie alkoholu w czasie pracy),

Szczególna ochrona pracy kobiet idzie w dwóch kierunkach: a) wprowadza zakaz zatrudniania kobiet przy pracach uciążliwych i szkodliwych dla ich zdrowia, – daje szczególne uprawnienia związane z ciążą i wychowaniem dzieci.

Kobiet nie wolno zatrudniać przy pracach szczególnie uciążliwych i szkodliwych dla ich zdrowia. Wykaz takich prac ustalany jest przez Radę Ministrów. Wykaz prac i stanowisk, na których nie wolno zatrudniać kobiet w danym zakładzie pracy, powinien być ujęty w regulaminie pracy.

O miejscu wykonania zobowiązania decyduje przede wszystkim umowa stron. Strony dysponują w tym zakresie w zasadzie pełną swobodą, mogą ustalić miejsce spełnienia świadczenia zgodnie ze swymi interesami. Przeszkodę może tu stanowić jedynie natura świadczenia, jeśli daje się ono spełnić tylko w jakimś określonym miejscu.

W razie braku odpowiednich postanowień umownych o miejscu wykonania zobowiązania decyduje więc z kolei właściwość zobowiązania. I tak na przykład miejscem wykonania zobowiązania polegającego na wybudowaniu domu może być tylko wskazana przez zamawiającego działka budowlana, miejscem naprawy zegara ratuszowego – wieża ratuszowa itd.

Istota umowy sprzedaży

Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Umowa sprzedaży jest umową wzajemną i umową konsensualną. Rodzi zobowiązanie do wykonania obustronnych ekwiwalentnych świadczeń .

Podstawowym obowiązkiem sprzedawcy jest przeniesienie na kupującego prawa własności sprzedawanej rzeczy oraz wydanie rzeczy, natomiast podstawowym obowiązkiem kupującego jest zapłacenie ceny i odebranie rzeczy. Obowiązki te, będące zarazem prawami drugiej strony, stanowią zespół niezbędnych cech każdej umowy sprzedaży (essentialia negotii). Każdą umowę, w której występują takie obowiązki, należy uznać za sprzedaż, chociażby strony nadały jej inną nazwę.

Podstawową odmianą odpowiedzialności deliktowej jest odpowiedzialność za własne czyny. Kluczowy w tym zakresie przepis art. 415 k.c. stanowi, że kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę, zobowiązany jest do jej naprawienia.

Jak wynika z przytoczonego przepisu, odpowiedzialność za własne czyny jest oparta na zasadzie winy. Obciąża więc osobę odpowiedzialną według przepisów za dany czyn tylko wówczas, gdy szkoda została przez tę osobę spowodowana w sposób zawiniony.

– osoby fizyczne,

– osoby prawne.

Osobą fizyczną jest człowiek. Osoba fizyczna rozpoczyna swój byt prawny w chwili urodzenia, tj. odłączenia od ciała matki , a kończy go w chwili śmierci. Według obowiązującego w Polsce prawa cywilnego każdy żyjący człowiek jest podmiotem prawa cywilnego, przy czym nie odgrywa roli jego wiek, płeć, stan zdrowia fizycznego i psychicznego i inne cechy. Osoba fizyczna jest więc pojęciem jednolitym z prawnego punktu widzenia i brak podstaw do przeprowadzenia w tej grupie podmiotów prawa cywilnego jakichkolwiek podziałów.

Dłużnik może spowodować zgaśnięcie zobowiązania i uwolnić się od ciążącego na nim obowiązku przez złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego. Jest to dopuszczalne, kiedy dłużnik z jakichś przyczyn nie może spełnić świadczenia do rąk wierzyciela, na przykład gdy nie wie, kto jest wierzycielem, gdy wierzyciel nie chce przyjąć świadczenia, gdy wierzytelność jest sporna między kilkoma osobami i dłużnik nie wie, komu ma świadczyć.

Prowadzenie postępowania cywilnego należy w Polsce do sądów powszechnych. Nie należą do właściwości sądów powszechnych tylko te sprawy, które ustawa wyraźnie przekazuje innym sądom i organom wymiaru sprawiedliwości.

W postępowaniu cywilnym rozstrzygane są sprawy z zakresu prawa cywilnego, a także prawa rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy (art. 1 k.p.c.). Są to w większości sprawy majątkowe, niekiedy tylko – zwłaszcza na tle przepisów prawa rodzinnego i opiekuńczego – mają one charakter osobisty. Wśród postępowań cywilnych toczących się przed sądami powszechnymi i Sądem Najwyższym można odróżnić:

Forma czynności prawnych – a dokładniej: zawartych w nich oświadczeń woli -jest w zasadzie dowolna. Wedle swej woli strony mogą ich dokonywać ustnie, na piśmie, w sposób dorozumiany itd. Nazywamy to zasadą swobody wyboru formy, lub krócej: zasadą swobody formy. Zasada swobody wyboru formy czynności prawnej jest przez osoby fizyczne i prawne szeroko wykorzystywana w praktyce, gdzie zwłaszcza umowy, miliony umów, zawiera się w sposób najprostszy, najczęściej ustnie a zwłaszcza per facta concludentia, to znaczy przez różne czynności faktyczne wyrażające wolę zawarcia umowy. Klient kładący na ladzie kiosku pieniądze i wskazujący tytuł gazety niedwuznacznie wyraża wolę jej kupienia, wrzucenie monety do automatu w holu uczelni jest formą oświadczenia woli zmierzającego do nabycia kubka kawy itp. Możliwość swobodnego decydowania o formie danej czynności prawnej i wybierania takiej, jaka w danych warunkach jest najbardziej odpowiednia, upraszcza zawieranie umów i dokonywanie jednostronnych czynności prawnych, ułatwiając tym samym szybki obrót dobrami i usługami .