UŻYTKOWANIE WIECZYSTE
Użytkowanie wieczyste odgrywa dużą rolę jako forma wykorzystywania gruntów należących do Skarbu Państwa oraz gmin i ich związków, zwłaszcza na cele związane z budownictwem mieszkaniowym. Należy ono do praw rzeczowych i jak wszystkie prawa rzeczowe jest prawem podmiotowym bezwzględnym. Z punktu widzenia praktycznych uprawnień użytkownika, a zwłaszcza zakresu, w którym może on rozporządzać rzeczą, użytkowanie wieczyste jest zbliżone do prawa własności .
Ustanowienie użytkowania wieczystego na gruncie Skarbu Państwa jest możliwe tylko w odniesieniu do gruntów położonych w granicach administracyjnych miast. Grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami mogą być oddane w użytkowanie wieczyste tylko wtedy, gdy są włączone do planu zagospodarowania przestrzennego i przekazane do realizacji zadań przewidzianych planem. Ograniczenie to nie dotyczy gruntów należących do gmin i ich związków.
Użytkowanie wieczyste może być ustanowione na rzecz osoby fizycznej i osoby prawnej. Użytkownik wieczysty uzyskuje bardzo szerokie prawo, zapewniające mu możliwość swobodnego w zasadzie – w granicach ustalonych w umowie – władania i dysponowania gruntem, przez długi okres. Zapewnia to opłacalność inwestycji, na przykład wybudowania domu. Z reguły grunty oddawane są w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym na budowę domów oraz spółdzielniom budownictwa mieszkaniowego .
Oddanie gruntu w wieczyste użytkowanie następuje na podstawie umowy, zawartej w formie aktu notarialnego między organem administracji państwowej lub samorządowej i użytkownikiem. Użytkowanie wieczyste podlega wpisaniu do księgi wieczystej.
Treść użytkowania wieczystego, prawa podobnego – jak wspomniano – do własności, jest następująca. Użytkownik może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie terenu w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. Jego prawo jest prawem zbywalnym, może więc swoje użytkowanie sprzedać innej osobie, podarować, zapisać w testamencie.