PRAWO PODMIOTOWE CZ. II
Prawo podmiotowe nie tylko wynika z norm prawnych, ale czerpie z nich środki ochrony. Przepisy pozwalają w razie potrzeby wyegzekwować przysługujące uprawnienia przy pomocy państwowego aparatu przymusu.
Prawo podmiotowe obejmuje jedno lub więcej uprawnień, związanych ze sobą funkcjonalnie i stanowiących element danego typu stosunku prawnego. Uprawnienie jest więc częścią prawa podmiotowego lub wypełnia całe prawo podmiotowe.
Prawo podmiotowe jest pojęciem nadrzędnym w stosunku do uprawnienia. W stosunku cywilnoprawnym występuje z reguły kilka uprawnień, mają one znaczenie równorzędne lub nierównorzędne, powstają jednocześnie lub niejednocześnie, a ich losy w czasie trwania stosunku prawnego mogą być różne. Uprawnienia te razem wzięte tworzą prawo podmiotowe.
Ilustracji stosunku prawa podmiotowego do zawartych w nim uprawnień dostarcza przepis art. 790 k.c., który stanowi, że przewoźnikowi przysługuje ustawowe prawo zastawu na przesyłce dla zabezpieczenia przewoźnego i innych należności. Ustawowe prawo zastawu jest prawem podmiotowym przewoźnika w stosunku prawnym nawiązanym przez zawarcie umowy o przewóz przesyłki. Na prawo to składają się następujące uprawnienia:
– przewoźnik może przesyłkę zatrzymać, odmawiając jej wydania odbiorcy do chwili uiszczenia wszystkich należności, b) w razie potrzeby przewoźnik może spowodować sprzedanie przesyłki przez odpowiednie organy i w odpowiednim trybie, c) z uzyskanej w ten sposób kwoty może zaspokoić swoje roszczenie.
Trzy uprawnienia składają się w tym przykładzie na jedno prawo podmiotowe. Tylko wówczas, gdy prawo podmiotowe składa się z jednego uprawnienia, można utożsamiać te pojęcia i stosować je zamiennie.