POJĘCIE SZKODY I SPOSOBY JEJ NAPRAWIENIA CZ. II

Ta część szkody to strata. Z drugiej strony w okresie, w którym samochód jest w naprawie, właściciel nie uzyskuje normalnych zarobków. Zarobki takie byłby uzyskał, gdyby mu nie wyrządzono szkody. Składają się one na utracony zysk. Osoba odpowiedzialna za wypadek ma obowiązek pokryć całą szkodę, a więc wyrównać zarówno stratę, jak i utracony zysk.

Wśród szkód majątkowych rozróżnia się szkody na mieniu i szkody na osobie. Do pierwszej kategorii należą szkody wyrządzone na majątku, bez związku z osobą poszkodowanego (np. zniszczenie rzeczy), natomiast do drugiej

– szkody o charakterze majątkowym, które są następstwem uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, a więc mają związek z osobą, na przykład koszty leczenia i lepszego odżywiania, utracone wskutek choroby zarobki, zniszczona w wypadku odzież itd. Od naprawienia szkody majątkowej należy odróżnić zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę, które stanowi wyrównanie tzw. szkody niemajątkowej.

Wysokość szkody może być zgodnie ustalona przez zainteresowanych lub sprecyzowana przez sąd w toku procesu. Jeżeli wysokość szkody nie da się dokładnie określić dlatego, że ścisłe udowodnienie wysokości szkody jest

niemożliwe lub poważnie utrudnione, sąd może ustalić tę wysokość, opierając się na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy (art. 322 k.p.c.). Sprawą budzącą wątpliwość przy ustalaniu wysokości szkody jest sposób określenia wartości straconej rzeczy. Można tu bowiem uwzględniać wartość rynkową, ale także szczególną wartość danej rzeczy (np. w przypadku kradzieży jednego egzemplarza z cennej kolekcji, która w ten sposób zostaje zdekompletowana), wreszcie wartość emocjonalną, jaką rzecz przedstawiała dla poszkodowanego. Kodeks cywilny nie zajmuje w tej sprawie jasnego stanowiska. Z pewnością w przeważającej liczbie przypadków ustalenie wysokości szkody nastąpi w oparciu o wartość rynkową utraconej rzeczy .

Istotne znaczenie dla określenia wysokości szkody ma chwila, w której powinno to nastąpić. Według art. 363 § 2 k.c. chwilą decydującą dla dokonania obliczenia wysokości szkody jest chwila naprawienia szkody, a nie chwila jej powstania.