Nabycie prawa własności od osoby nieuprawnionej
Nabycie własności w drodze umowy wymaga w zasadzie, aby zbywający był właścicielem rzeczy lub miał prawo nią rozporządzać (komisant, agent, pełnomocnik). Ta generalna zasada doznaje ograniczeń na korzyść nabywców działających w dobrej wierze. Mianowicie, jeżeli osoba nieuprawniona do rozporządzania rzeczą ruchomą (np. najemca) sprzeda rzecz lub zawrze inną umowę przenoszącą własność, nabywca staje się właścicielem w chwili wydania rzeczy, jeśli objął ją w posiadanie w dobrej wierze, to znaczy działał w przekonaniu, że zbywający ma prawo rozporządzać rzeczą .
Zasada ochrony nabywcy działającego w dobrej wierze ma ograniczone zastosowanie, gdy przedmiotem umowy jest rzecz skradziona, zgubiona lub w inny sposób utracona. Prawny właściciel takiej rzeczy może domagać się jej zwrotu w ciągu trzech lat od chwili utracenia. Dopiero po upływie trzyletniego okresu nabywca, działający w dobrej wierze, staje się właścicielem rzeczy (art. 169 k.c.). Ograniczenie to nie dotyczy pieniędzy i dokumentów na okaziciela, ani rzeczy nabytych na urzędowej licytacji publicznej lub w toku postępowania egzekucyjnego.