Forma ustna jako forma zwykła

Formą zwykłą jest przede wszystkim forma ustna, kiedy to oświadczenie woli formułowane jest wyraźnie w wypowiadanych słowach. Poza tym należą tu różne rodzaje zachowań, które – w wymiarze uniwersalnym, albo tylko lokalnym, np. na targu końskim – także wyrażają wolę, na przykład kiwnięcie głową, tzw. przybicie itd. Mówimy wtedy o czynnościach dokonanych w formie dorozumianej, per fącta concludentia. Forma ta znajduje oparcie w przepisie art. 60 k.c., według którego wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Do form szczególnych należą:

– zwykła forma pisemna,

– forma pisemna z datą pewną,

– forma pisemna z podpisem urzędowo poświadczonym,

– forma aktu notarialnego,

– inne.

– Forma pisemna (zwykła) może być zastrzeżona pod rygorem nieważności czynności prawnej (ad solemnitatem) lub bez tego rygoru (ad pro- bationem). Forma pisemna jest zastrzeżona pod rygorem nieważności, jeżeli przepis mówi na przykład: „Umowa powinna być pod nieważnością zawarta na piśmie” lub używa innego podobnego sformułowania. Analogiczne wymagania co do formy może zawierać wcześniejsza umowa stron. W formie pisemnej pod rygorem nieważności powinno być udzielone pełnomocnictwo ogólne. Niezachowanie formy pisemnej w opisanej sytuacji powoduje nieważność czynności prawnej, która w związku z tym nie wywołuje zamierzonych skutków.

Forma pisemna bez rygoru nieważności występuje we wszystkich tych przypadkach, w których przepisy wymagają formy pisemnej, ale poprzestają na sformułowaniu samego wymagania, bez zaopatrywania go w rygory. Na przykład art. 606 k.c. stanowi: „Umowa dostawy powinna być stwierdzona pismem”.