UŻYTKOWANIE WIECZYSTE – KONTYNUACJA
W stosunku do prawa własności użytkowanie wieczyste wykazuje dwa istotne ograniczenia: a) pod względem czasu trwania, b) pod względem sposobu korzystania z terenu.
Umowa o oddanie gruntu w wieczyste użytkowanie może być zawarta na okres od 40 do 99 lat (w praktyce z reguły na okres maksymalny). Po wygaśnięciu prawa teren wraca we władanie państwa lub gminy wraz ze wzniesionymi na nim budynkami i innymi częściami składowymi. Budynki wzniesione przez użytkownika stanowią z reguły jego odrębną własność, ale własność ta wygasa w chwili wygaśnięcia użytkowania wieczystego. Za budynki takie i inne poczynione inwestycje użytkownik otrzymuje przewidziane w umowie wynagrodzenie. Wygaśnięcie użytkowania przed upływem ustalonego terminu może nastąpić: a) przez rozwiązanie umowy (np. gdy użytkownik nie dotrzymuje jej warunków, w szczególności nie buduje domu na przydzielonej mu w tym celu działce), b) przez zrzeczenie się prawa, c) przez wywłaszczenie51.
Użytkownik zobowiązany jest korzystać z terenu w sposób określony w umowie. Jeżeli na przykład w umowie zastrzeżono, że działka przeznaczona jest pod budowę domu mieszkalnego, użytkownik wieczysty nie może wybudować warsztatu, zaprowadzić fermy hodowlanej lub nie wybudować niczego. W razie oczywistego naruszenia postanowień umowy może ona ulec rozwiązaniu. W praktyce najczęściej zachodzą przypadki niedotrzymania przez użytkowników ustalonego w umowie terminu wzniesienia domu.
Za otrzymany w użytkowanie wieczyste grunt użytkownik uiszcza określoną przepisami opłatę roczną. W ciągu ostatnich pięciu lat przed upływem określonego w umowie terminu użytkownik wieczysty może żądać jego przedłużenia na dalszy okres od 40 do 99 lat. Odmowa przedłużenia jest dopuszczalna tylko ze względu na ważny interes społeczny.