Złożenie do depozytu sądowego

Dłużnik może spowodować zgaśnięcie zobowiązania i uwolnić się od ciążącego na nim obowiązku przez złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego. Jest to dopuszczalne, kiedy dłużnik z jakichś przyczyn nie może spełnić świadczenia do rąk wierzyciela, na przykład gdy nie wie, kto jest wierzycielem, gdy wierzyciel nie chce przyjąć świadczenia, gdy wierzytelność jest sporna między kilkoma osobami i dłużnik nie wie, komu ma świadczyć.

Złożenie do depozytu następuje na podstawie orzeczenia sądu, który po zbadaniu okoliczności sprawy decyduje, czy jest ono dopuszczalne . Do depozytu są przyjmowane tylko pieniądze polskie i zagraniczne, dokumenty oraz kosztowności. Jeżeli przedmiot nie nadaje się do depozytu, dłużnik może żądać wyznaczenia dozorcy lub zarządcy w celu zachowania przedmiotu świadczenia (tzw. złożenie na zachowanie). Złożenie na zachowanie ma ten sam skutek co złożenie do depozytu.

Ze złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego dłużnik odnosi szereg korzyści. Powództwo przeciwko niemu o wydanie świadczenia będzie bezskuteczne. Jest wolny od obowiązku pieczy nad rzeczą. Nie ponosi ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy, którą miał wydać. Może domagać się od drugiej strony świadczenia wzajemnego.

Jeżeli na zachowanie ma być złożona rzecz ruchoma ulegająca szybkiemu zepsuciu lub wymagająca znacznych kosztów zachowania, sąd na wniosek dłużnika może zarządzić jej sprzedaż w drodze licytacji, a do depozytu przyjąć uzyskaną w tej drodze kwotę pieniężną. Wierzyciel, który wykaże swe prawo do świadczenia, może w każdej chwili podjąć depozyt.